Έμεις οι άλλοι.......

Πάντα ήξερα ότι οι τάξη μας ήταν χωρισμένη σε δύο μέτωπα, δύο παρατάξεις, δύο (ας το πούμε) κοινωνικές τάξεις, τους δημοφιλείς και... τους υπόλοιπους.
Δεν ξέρω σε ποια από τις δύο ανήκω. Βασικά δε θα ήθελα να ανήκω σε καμία! Κι αυτό γιατί δεν μου αρέσει να είμαι αρχηγός, ηγέτης ή όπως αλλιώς εκείνοι το λένε, αλλά ούτε και οπαδός, να ακολουθώ, δηλαδή νορίζει κάποιος την κοινωνική μου ζωή (γιατί το σχολείο ειναι μια μικρογραφία της κοινωνίας) και τις επιθυμίες μου.
Ήξερα, που λέτε φίλοι μου, ότι η τάξη μου είναι χωρισμένη. Δεν περίμενα όμως ποτέ να μου το πουν κατάμουτρα!
Πίστευα πως αυτό γίνεται, γιατί όσοι δεν ανήκουν στην κλίκα (γιατί αυτή είναι η πιο σωστή λέξη), δεν προσπάθησαν να μπουν εκεί ή δεν είναι αρκετά καλοί ώστε να το καταφέρουν.
Δεν κρύβω ότι προσπάθησα πολλές φορές να μπω σ' αυτήν τη μεγάλη "παρέα". Άρχισα να κάνω παρέα με κάποια άτομα που ανήκουν σε αυτή και να γίνομαι όλο και πιο "καλή" (σωστό χαλί να με πατήσουν), για να γίνω αποδεκτή. Αυτή η ενέργειά μου είχε ως σκοπό να ικανοποιήσει τις ανασφάλειες μου, που έχω ως έφηβη. Βέβαια δεν τις ικανοποίησε, γιατί όταν βαρέθηκα κι έπαψα να είμαι το "χαλί", έχασα τους υποτιθέμενους φίλους μου, αλλά έτσι έμαθα πολλά πράγματα.
Έμαθα πως όλοι αοί που βρίσκονται στην "κορυφή", οι δημοφιλείς, οι προέδροι των πενταμελών και των δεκαπενταμελών, με λίγα λόγια όλοι όσοι ανήκουν στην κλίκα ήταν περισσότερο ανασφαλείς από μένα. Ντρέπονταν για τον εαυτό τους, ένιωθαν μεγάλη αμηχανία, "φοβόντουσαν" όλους εμάς, τον απλό λαό, τους "παρείσακτους", όπως παραστατικά μας αποκάλεσε ένα κορίτσι από τους "δημοφιλείς".
Είδα μεγάλη διπροσωπία, πισώπλατα μαχαιρώματα και λυκοφιλίες, είδα ανικανοποίητους, εγωιστές και εγωκεντρικούς ανθρώπους, μικροπρεπείς, χωρίς όνειρα, που κρύβονται πίσω από το χαβαλέ, που οι γονείς τους (οι κυριότεροι φταίχτες γι' αυτή την κατάσταση) τους τα παρείχαν πάντα όλα και γι' αυτό δεν ανησυχούν γαι το μέλλον τους (ίσως και να τους χαρτζιλικώνουν μέχρι τα τριάντα) και πως αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν αμηχανία απέναντι σε μας που η ζωή δεν ήταν τόσο καλή μαζί μας.....
Οι "παρείσακτοι" είμαστε εμείς: τα παιδιά των χωρισμένων γονιών, τα παιδιά των μεταναστων, των προσφύγων, τα παιδιά που δεν έχουν οικονομική άνεση, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ειδικά τα τελευταία αναγκάζονται να υποστούν τόνους χλευασμού καθημερινά χωρίς να λένε τίποτα στους βασανιστές τους. Και αυτό είναι που με εξοργίζει.
Κανείς από εμάς δε σταμάτησε να υψώνει το ανάστημα του απέναντι στους δημοφιλείς. Κανείς από εμάς δε νοιώθει πως είμαστε "παρείσακτοι", όχι επειδή δε μας θέλουν εκείνοι αλλά επειδή εμείς το επιλέγουμε....
Όλη αυτή η αδικία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται (όχι μόνο στη δική μου τάξη, στο δικό μου σχολείο, αλλά και σε πολλά σχολεία στην Ελλάδα).
Με όλα αυτά θέλω να κάνω μια παράκληση σ' όλους εσάς που νοιώθετε "παρείσακτοι", που αδικείστε. Μην ανεχτείται άλλο αυτή την αδικία που γίνεται εις βάρος σας, πολεμείστε για το σεβασμό που οφείλουν να έχουν απέναντί σας. Δεν είστε μόνοι. Αν κοιτάξετε γύρω σας θα δείτε πολλούς "παρείσακτους".
Τέλος θα ήθελα να πω σε όλους τους "δημοφιλείς" πως θα πρέπει να ντρέπονται και να......... προσέχουν γιατί πολύ σύντομα θα πέσουν από το θρόνο τους και θα επικρατήσει και σε αυτόν τον τομέα η δημοκρατία, η "ολιγαρχία" θα καταλυθει!